Majowy Jester Hat

Zapanowałam (chyba) nad Wisterią. Sprułam do pach, darowałam sobie dodawanie oczek pod pachami i zaczęłam intensywnie kształtować talię. Mam jedno zatrzeżenie - na górze, jeszcze na etapie zawijasków zrobił się lekki luz, wybrzuszenie. Szpieguję po Ravelry i widzę, że wybrzuszenia nie ma tylko w obcisłych wersjach :( A sweterek ma być nieco luźniejszy :( A mnie się teraz wszystko co luźniejsze od obcisłego za szerokie wydaje :(

Postanowiłam drutować dalej, aktualnie napoczęłam zawijaski dolne na tułowiu. Może napocznę jeszcze trochę rękawów, żeby zorientować się, czy wybrzuszenie od tego nie zniknie.

W międzyczasie szydełkowałam. Bez sukcesu niestety. Miała być czapka dla chrześnicy Marcina ale nie umiem się wstrzelić w rozmiar bez modelu pod ręką.

Z pierwszego modelu (przeznaczonego dla siedmiolatki) wyszło mi coś co pasuje na Pszczółkę, z drugiego wyszedł worek pasujący na moja głowę.

Skoro przy Pszczółce jesteśmy - miała zdecydowanie słabsze dni. Co za tym idzie wszyscy mieliśmy razem z nią słabsze dni:) Trzeba było jakoś odreagować:

 

Nie ma to jak wydziergać błazenkowy kapelutek i pośmiać się z dziecka (ale tak życzliwie ;))

Opis jest dostępny po angielsku tutaj pod nazwą Baby Jester Hat, ale czapkę robi się bardzo prosto (jest też wersja dorosła, gdyby ktoś się na przykład gniewał na męża ;)). Wydłubałam ją drutkami 3,5 z włóczki Mimoza (śladowe ilości). Skorzystałam ze zdobytej ostatnio sprawności drutowania na 5 drutkach, a następnie przeprowadziłam się na żyłkę (kiedy ilość oczek drastycznie wzrosła i zaczęły mi spadać ze wszystkich stron - próbowałam je blokować klamerkami, ale to tylko śmiesznie wyglądało ;)).

Mimoza - bo tylko taka była w sensownym różu, ale wolałabym zrobić czapkę z czegoś o fakturze Merino. Z mimozy będę musiała Pszczółce jeszcze parę rzeczy udziergać, bo na motku jest 330 metrów.

W końcu po depresyjnych dniach nadszedł słoneczny piątek. Marcin niespodziewanie wziął dzień urlopu. Było pięknie. Zaliczyłam sesję odmrożeniową paskudztwa, które mi się zrobiło jakiś czas temu (na przyszłych zdjęciach będę występować z kropą na czole w przeróżnych kolorach). Przy okazji wizyty w mieście skorzystaliśmy z placu zabaw, poprzyglądaliśmy się fontannie, pogoniliśmy gołębie na żorskim rynku (z dzieckiem wiele wypada;)), kupiłam motek włóczki (bo dla dziecka to się nie liczy). Słońce grzało w twarz, czas płynął wolno, uczucie, że nigdzie nie trzeba się spieszyć było upojne. Po południu poszliśmy pławić psy w stawie i przespacerować się po lesie. Dlaczego życie nie może wyglądać tak właśnie?

A dziś znowu słońce. Oj, żeby tylko tak dalej!