Chyba Was dzisiaj zawiodę

Nie udziergałam niedźwiedzich łapek zbyt wiele. Wczoraj zabrałam się za wyliczanie ilości motywów, narzuciłam sobie oczka (wszyscy w domu sobie spali więc był święty spokój) i dziergam gapiąc się w schemat z niemalże wysuniętym językiem. Po kilku okrążeniach rozkręciłam się, poczułam pewniej, kartkę odłożyłam na bok i lecę na pamięć. Nagle wszystko się sprzysięgło przeciwko mnie i niedźwiedzim stópkom. Najpierw dzwonek do drzwi, trzeba psy uciszać, żeby nie obudziły towarzystwa śpiącego na górze. Jakoś udało mi się je zagnać na legowisko, siadam do robótki i dumam w którym miejscu tego dziurawiska jestem i co dalej. W końcu się jakoś pozbierałam – telefon grrrrr. Znowu to samo, znowu kłopot z odnalezieniem się w gąszczu narzutów – mam! Wtedy ostatnia przysłowiowa kropla – kolejny telefon. Miałam już serdecznie dosyć, po powrocie na legowisko pracy okazało się, że są jakieś błędy, których nie umiem poprawić – całość poszła do prucia.

Ten wzór nie jest trudny (po tym optymistycznym wstępnie każdy mi uwierzy ;)). Tak naprawdę to łatwe do zapamiętania rzędy ale… Kłopot dla mnie polega na tym, że nie umiem w nim jeszcze poprawiać błędów. Spadnie mi oczko w głupim miejscu (w każdym motywie są takie trzy) i za diabła nie wiem jak te nitki poprzeplatać, żeby była właściwa siateczka. Mam już parę błędów na koncie, liczę, że ich nie będzie widać, ale jak znam błędy i siebie to _JA_ je będę widzieć wszystkie ;)

Wzór jest ciekawy, a jednak po kilku okrążeniach muszę odłożyć robótkę. Dłubanie taką cienizną jest męczące (dobrze, że spróbowałam, wiem teraz co na co dzień ma Basia). W tej chwili dochodzę z robótką do wysokości, jaką Wam prezentowałam na próbce.

Zastanawiam się, czy sweterek robiony tradycyjnie a nie na okrągło nie wyglądałby lepiej. Wiem, marudziłam ostatnio że oka są za małe. Przyzwyczaiłam się do małych oczek i teraz te robione w okrążeniach wydają mi się za luźne ;)

Cały czas nie wiem, czy wyliczyłam dobrze ilość oczek :) Teoretycznie mój motyw po zblokowaniu ma 16 – 17 cm. Narzuciłam 5 motywów – wychodzi ok 42 cm szerokości – a jak na robótkę patrzę, to zdaje mi się, że i słonia by pomieściła. Na manekinie wygląda ok, ale co to za potwierdzenie, skoro jakbym dobrze naciągnęła z każdej strony to wejdzie pewnie więcej? Pewnie te większe oczka uprawiają mi tutaj partyzantkę!

Na koniec ostatnia wątpliwość (którą dziewczyny już w komentarzach wysunęły) gdzie ja w takiej firance pójdę, do czego ją założę. Nie mówiąc o tym, że ciągle nie podjęłam decyzji do będzie dalej, za “strefą pach” :) Boję się że wyjdzie mi coś kompletnie nie w moim stylu, mniej więcej jakbym się cała ubrała w koniakowskie koronki.

Błagam nie mówcie mi – rób, rób, zobaczymy jak wyjdzie i ocenimy, najwyżej się spruje. Takie teksty rzuca mi na co dzień Marcin i mam wtedy ochotę mordować ;)

Niedźwiedzich łapek oczywiście nie rzucę. Ba, zamówię na nie kidsilk Haze (oby w końcu w ten weekend) i zrobię wersję golfiastą na pewno.

Koniecznie muszę wrzucić w międzyczasie coś na grubsze drutki bo z samą cienizną oszaleję. Muszę się strasznie garbić nad tymi nitkami bo plecy ostatnio dają mi porządnie popalić.

Kompletnie nie na temat dodam, że z powodu najświeższego wpisu Qlkowej przesiedziałam wczoraj szmat czasu na kilku północnych blogach dziwiąc się, gdzie ja miałam głowę meblując mieszkanie. Ba, gdzie ja miałam głowę stawiając ściany – trzeba kilka wyburzyć, wywalić cały sprzęt i zacząć od nowa. Marcin się z tego obśmiał – dobrze, że ma poczucie humoru w tym temacie.  Cały pożytek z tego pomysłu wyburzania ścian taki, że posprzątałam kuchnię.

Szczególnie przypadł mi wczoraj do gustu ten blog – ciepły i przytulny, oj chciałoby się do takiego życia (nawet, jeśli ten porządek to tylko na zdjęciu:).

Ps. Za wszystkie literówki w tym poście odpowiada Word, który ostatnio się obija i nie wszystko wyłapuje ;)