Podwójne urodziny

Wczoraj w godzinach wieczornych (chyba) wykluł się w końcu smoczek :) Mimo moich obaw (że wyniósł się cichaczem wcześniej) jest cały i zdrowy. Pierwszą, która go dostrzegła była ciocia Qrka :) Qrko gdyby nie Ty nie wiedziałabym do dziś :) Duży cmok dla Ciebie! Dziękuję wszystkim, którzy kliknęli – niby gadżet ale strasznie byłam ciekawa co z tego wyjdzie :)

Nie do końca rozumiem co oni tam piszą o tych smokach, ale (tu uwaga głownie o Laury) nie należy rzucać mu owiec tylko zdaje się klikać dalej, żeby wyrósł na dorosłego smoka. Jeśli się nie mylę może później nawet mieć własne potomstwo (tylko skąd ja mam wiedzieć czy to chłopiec czy dziewczynka?).

Chyba udało mi się w końcu zakończyć sprawę z Ramblingiem. Napisałam “chyba” bo nie jest to dokładnie to o co mi chodziło. Ponieważ jednak nie wiem do teraz o co mi naprawdę chodziło a jestem zmęczona wieloma poprawkami – dam sobie spokój bo sweterek wygląda dobrze. Zapowiadał sie cudownie a wygląda dobrze :/

Nie marudzę, tylko piszę dokładnie to co myślę :) Zaczęło sie od tego, że po zrobieniu wszystkiego zgodnie z opisem z tyłu (przy karku) robił się lekki garb  - albo sweter wyszedł za długi w tym miejscu, albo nie dla mnie ten fason. Wspominałam niedawno, że taki wysoko zabudowany przypomina mi kombinezon płetwonurka (a może raczej lotnika? oni chyba mają takie rurki z tyłu). Akurat dziewczyna, której sweterek najbardziej mi się podobał, nie pokazała tyłu, więc nie wiadomo jak to rozwiązała. Ja postanowiłam wczoraj spruć część, żeby powiększyć dekolt – ubyło około 20 rzędów.

Później nabiedziłam się z wymyślaniem jakiejś lekkiej plisy do obróbki swetra. Nie znalazłam niczego co by mi pasowało. W końcu zrobiłam taką plisę jaka była w opisie – nadal nie to. Przypomniała mi się Maranta i jej Manon – gdzie nie możesz drutkiem zabierz się szydełkiem! Znowu na pomoc przyszły mi oczka rakowe – po obrębieniu nimi całej plisy sweter w końcu wygląda na wykończony. Jeszcze mi świta, że mogłyby nieźle wyglądać same oczka rakowe bez ściągacza przy dekolcie ale naprawdę nie mam już siły pruć tego wszystkiego kolejny raz.

Rambling wyglądał na prosty w wykonaniu. Robiło się go piorunem z wyjątkową przyjemnością. Wzór łatwy do zapamiętania, różnorodny. “Lekko, łatwo i przyjemnie” zakończyło się jednak na etapie pach. Później wzór postawił przede mną wiele nowych wyzwań, z których nie do końca dobrze się wywiązałam.

Po pierwsze rzędy skrócone – robiłam je na oczkach prawych, robiłam je na ryżu – wyglądało to dobrze. Na oczkach lewych za diabła nie umiem tego zrobić w sposób niewidoczny. W aktualnej wersji sweterka jest tych rzędów niewiele więc tego za bardzo nie widać.

Po drugie szwy – opanowałam przy tym sweterku ścieg materacowy na oczkach lewych. Niestety nie opanowałam ściegu materacowego na oczkach lewych – robionego ani pionowo ani poziomu tylko po łuku – czyli pod pachami. Zarówno na tułowiu jak i rękawach robi się wcięcia, które pozostają do zszycia (takie dziury pod pachami) mimo że od pach sweter przerabia się bezszwowo. Próbowałam do tej pory zszyć je dwa razy – i nie wygląda to tak jak powinno.

Po trzecie wykończenie – do teraz uważam, że sweter nie ma tej lekkości, na jaką zapowiadał się, kiedy pokazywałam go poprzednio na manekinie. Trudno by mi ją było zachować przy kardiganie – gdyby plisy były zbyt miękkie sweter rozchodziłby się na boki między guzikami. Przy wersji sweterkowej napewno daruję sobie ściągacz, żeby było tak lekko jak się da.

Jutro wybieram się “do miasta” w poszukiwaniu pasujących guzików dlatego dzisiaj pokażę tylko fotkę “artystyczną” czyli nie pokazującą zbyt wiele ;)

  

Jak tak patrzę na tę fotkę, zdaje mi się, że srebrne guziczki były by ładne. Niestety kolor na zdjęciu jest kompletnie z sufitu wzięty – w rzeczywistości jest bardziej zgaszony (dokładnie taki jak na zdjęciu kłębka, które robiłam zaraz po kupieniu włóczki).

Darcy idzie do przodu. Zatrzymałam się z lewym przodem w okolicach biustu i zaczęłam tył (powinnam była zacząć od tyłu stąd ta zmiana). W tej chwili przedarłam się przez okolice peplum i wypłynęłam na spokojne aczkolwiek nieco nudne wody pleców. Znowu to miłe uczucie, że to będzie “coś”, że tym razem wyjdzie coś obłędnego. Nawet nie chcę myśleć do jakich uczuć dojdę na etapie, na jakim znajduję się aktualnie z Ramblingiem ;)